دلاوران نور(یاران باوفای حسین) به ندرت از خود می پرسند که اینجا چه می کنند

چه بسا احساس می کنند که دیگر زندگی شان معنا ندارد

به همین علت است که آنها دلاور نورند

اینجا هستند  زیرا به دنبال معنا می گردند

و در پایان ظهر آن را می یابند.

السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب  الحسین

حسین جان:

سپاس بیکران خدای عزوجل را که از آن قوم ظالم نبودیم که عهدها بستند و

آن گاه که پا به سرزمین بلا گذاشتی پیمان ها شکستند و با شمشیرهای بران خود بر تو و باران تو تاختند

در آن روز پیش از آنکه خورشید سپهر از دیدگان زمینیان ناپدید گردد خورشید عالم افروز وجود تو را از مردم دنیا پوشاندند

غافل از آنکه اگر جمال تو از دیدگاه عالم طبیعت غروب کند

طلوعی جاودانه خواهی داشت ،

طلوعی بس درخشنده

اینجا از دغدغه های مادی خبری نیست

اینجا  صدای شکستن دلها بسیار می آید

اینجا آتش گرفتن خیمه ها را می بینی.اما نه!...احساس سوختن به تماشا نمی رسد..آتش بگیر..

اینجا ناله های زینب و چشم انتظاری رقیه برای دیدن پدر وجودت را ذوب می کند

اینجا هیچ چیز به اندازه اشک انسان را به خدا نمی رساند

اینجا حس کودک یتیمی را داری!ااشک های خسته از غربت شیعه را با گوشه لباست پاک می کنی ولی هر چه می گریی آرام نمی شوی

اینجا کربلاست.غمگین ترین دشت تاریخ

همه میگن طولانی ترین شب سال شب یلداست

من میگم:هیچ شبی به بلندی شب شام غریبان زینب نیست

نپندار تنها عاشورائیان را بدان بلا آزموده اند و لا غیر

صحرای کربلا به وسعت همه تاریخ است

شهید آوینی